تو سرزمین تن تو هر شب پناهنده میشم
تو مخمل سبز چشات غم و به آتیش میکشم
زبون چیه حرفاتو باز قلبت به قلبم میزنه
غربت من گم میشه تو چشمی که دنیای منه
لبای سرخت لبامو به بوسه مهمون میکنه
تو اوج بی حوصلگی لبامو خندون میکنه
پناه تنهاییه من مجنون شدن واست کمه
کجای دنیا یه نفر اینجوری عاشق منه
***
بغضی ترین دقایقم خودت برام هم نفسی
ببخش گاهی یادم میره تنها برام همه کسی
تو اوج دل خستگیام واسم تو زندگی شدی
خدای عشق بودی و تو لایق بندگی شدی
به روزی که حرف دلم روی زبون زندونی بود
به غربتی که قاتل لحظه های جوونی بود
از اون سر دنیا تا تو اومدم این نشونی بود
قسم که عشق بین ما از اول آسمونی بود