این ترانه نیست مراسم شب بدروده
ته قصه قهرمان قصمون نابوده
ته قصه عین فیلما می میره رفیق من
عین آکتورای خبره شبیه پل نیومن
ته قصه مثه من زخم اونم قدیمیه
ته قصه درد ما درد بد و وخیمیه
تو اتوبانای چفت و قفل این تایم عجیب
منمو استرس رسیدن به یه طبیب
هیچکسی درست نفهمید که چی شد
ته ماجرا چرا اینجوری شد
زندگی برد ما دوتارو ته چاه
با یه مشت کوچه ی بن بست آدرسای اشتباه
منمو ترافیکو این آمبولانس لعنتی
تویی و اوردوزت روی دراگ صنعتی
توی ویترین برانکارد با چشای باز و آبیش
گفت بدرود و تموم کرد با همون لحن کتابیش
مثه ایهام توی نقاشی های سبک گوتیک
مثه اسطوره و اون آدمای کاریزماتیک
تو تبارش می رسید به قصه ها رفیق من
مثه اون می مرد تو فیلما آقای پل نیومن
حیف که فرصتی نمونده حیف که آخرین تماسه
حیف که سقف رو سر ما بدن یه آمبولانسه
حیف که محبس فلزی همه ی جهانمونه
حیف که تا ته اتوبان قصه باقی نمیمونه
حیف که فرصتی نمونده حیف که آخرین تماسه
حیف که فرصتی نمونده حیف که فرصتی نمونده
متن آهنگ دستمو بگیر از میثم ابراهیمی 
